Achter de goudzoekers aan

Woensdag 20 september 2017, Skagway

Op het hoogtepunt van de Klondike Gold Rush diende het stadje Skagway als de belangrijkste toegangspoort naar de legendarische goudvelden, en groeide snel uit tot Alaska's grootste nederzetting. Toen de goudkoorts wegzakte rond 1900 werd Skagway weer een klein stadje. Tegenwoordig is Skagway een toegangspoort tot Alaska's ongerepte natuur. Veel van het stadje ademt nog de sfeer uit van de "Gold Rush", en er is natuurlijk het smalspoor van de White Pass & Yukon Route Railroad die gemaakt werd als ondersteuning van de goudkoorts.

Als we wakker worden zien we een helderblauwe hemel in de door bergen omgeven haven van Skagway. We kunnen vandaag alleen aan wal door middel van de tenders, kleine bootjes van de MS Zaandam die ons aan wal brengen. Al vroeg in de ochtend horen we de typisch Amerikaanse toeter van de smalspoortreinen wanneer deze vroeg in de ochtend de bergen intrekken. Na ons ontbijt popelen we om het stadje te betreden en vertrekken we naar wal met de tender. De houten huisjes van Skagway blijken tegenwoordig bevolkt door veel op toeristen gerichte winkels, maar toch kan de sfeer van de toenmalige goudkoorts nog goed worden geroken. Het zonnetje doet wonderen, en iedereen geniet volop van de sfeer. Na het kopen van treinkaartjes, je moet het toch een keer meemaken toch?, wandelen we door het stadje. Hier en daar gaan we een winkel in, maar het meeste plezier beleven we aan de saloon die in zijn oorspronkelijke staat is terug gebracht. Een viertal levensechte poppen laten de saloon herleven rond 1900. Na nog een kop koffie wandelen we terug naar het stationnetje, waar we naast de oude museum stoomloc de wagons al ontwaren die ons straks naar boven zullen brengen. In totaal blijken drie treinen achter elkaar naar boven te rijden in een soort konvooi. Wij nemen plaats in
één van de rijtuigen, vlakbij een balkonnetje waar we tijdens het rijden op mogen voor het maken van foto's en film. Het eerste stuk van de rit is wat saai, door bossen, maar al snel verandert het uitzicht en rijden we vlak langs stijle afgronden, over klassieke houten bruggen en tunnels naar de Canadese grens.

In de begintijd moesten de goudzoekers lopend met paard door het dal een afstand afleggen van 30km door een ruig dal, en over die afstand bijna 900m klimmen. Tegelijkertijd was het nodig om voldoende uitrusting mee te nemen voor het delven van goud. De Canadese grenswachters in die tijd hanteerden een lijst met minimale benodigdheden. Als je die niet bij je had, kon je weer terug om de rest te halen. Gedurende deze tijd zijn vele paarden overleden, die door misstappen hun evenwicht verloren. Uiteraard werden ook goudzoekers soms meegesleurd in de wilde stroom en vonden daar de dood. Met het bouwen van het spoor hoopten de makers een oplossing voor de klim naar boven gevonden te hebben, maar helaas, er werden geen nieuwe goudaders gevonden, en Skagway werd een klein vissersdorpje.

Ook de trein moet enorm klimmen, en we begrijpen maar al te goed dat dit een helse taak moet zijn geweest wanneer het weer minder goed was dan vandaag. Uiteindelijk bereiken we de Canadese grens, en gaan we weer terug. De vindplaats van goud lag verder in Canada, maar was via Canada veel lastiger te bereiken. Onze trein gaat niet verder, en we keren terug, nu zittend aan de andere kant van de trein. Zo ziet iedereen alles, een goede manier van "eerlijk delen". Terug in het dorpje wandelen we nog wat langs de winkeltjes, kopen wat in het stationnetje en gaan dan terug naar de boot met de tenders (er staat wel een lange rij voor). We eten in het restaurant terwijl we vertrekken naar onze volgende excursie, Glacier Bay.

'S Avonds zitten Theo en Jos nog even in de bar te genieten van een entertainer en een biertje, waarna we naar bed gaan. Een leuke dag!