Bijna 4 keer achter in de rij

Zondag 17 september 2017, de MS Zaandam

Uiteraard zijn we vanmorgen heel vroeg wakker, we zitten nog in de Europese tijd, maar toch gaan we de goede kant op. Na een vorstelijk en uitgebreid ontbijt met een overvriendelijke dame die ons gigantische koppen koffie bezorgt, gaan we op zoek naar een SD kaartje voor Theo en Marijke. We wandelen door de binnenstad van Vancouver, die al aardig druk is op dit tijdstip van de zondagochtend, en we zien heel veel zwervers op straat. Verder is Vancouver een samenraapsel van gebouwen uit de koloniale tijd, meestal niet erg best onderhouden. De stad heeft verder wel een Europese uitstraling. Na een lange wandeling van 6km vinden we vlak voor het hotel onze SD kaart. We pakken snel onze koffers en gaan naar de lobby van het hotel, want daar zal onze taxi ons in korte tijd naar de terminal brengen. Mooi op tijd weet de portier een taxi uit het straatgeweld op te pikken, en een kwartier later zijn we op de terminal.

Keurig worden onze koffers in ontvangst genomen, en gaan we naar boven voor het inchecken. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig, want er vertrekken vandaag twee schepen, en, natuurlijk, wij staan in de verkeerde rij. Als we na een half uur willen inchecken blijkt dat we voor de verkeerde boot staan, ondanks dat we gevraagd hebben of we goed staan. Balen. Voor de MS Zaandam mogen we iets eerder in de rij gaan staan, en checken we vervolgens snel in. De derde rij staat voor de beveiligingscontrole, waar onze tassen weer door de scan gaan, en wij ook. De vierde en laatste rij staat voor de douane, want we gaan Alaska bezoeken, en dat is Amerika. Dat zijn na een korte rekensom vier rijen voordat we eindelijk kunnen doorlopen naar onze hutten op de MS Zaandam, twee uur nadat we onze koffers hebben afgegeven ...

Wij hebben binnenhutten op het promenade dek, en dat blijkt helemaal niet zo slecht te zijn. Binnen 10 seconden kunnen we buiten wandelen en dat kunnen niet veel passagiers vertellen. De hut is prima, voldoende groot met een gigantisch bed, een bankje voor twee personen van Amerikaans formaat, tafel en stoel, veel bergruimte, een toilet met een voldoende grote douche en een leuke inrichting met twee nep-ramen.

Het is tijd voor onze eerste maaltijd aan boord, het is inmiddels al bijna 2 uur, en we spoeden ons naar het Lido dek op de 8ste etage waar we heerlijk en overvloedig kunnen eten. Na deze welkome versnapering wandelen we naar buiten om het schip te verkennen. Het blijkt een mooi schip te zijn in prima staat van onderhoud, gebouwd in 2000 in Italië. Bovenop heb je een mooi uitzicht op Vancouver. Helaas is er lichte regen gaan vallen, dus het uitzicht is wat beperkt, maar we zien wel kleine watervliegtuigjes landen en opstijgen vlak naast het schip. Op het dek daar beneden is het achterschip open met een klein zwembad en bar (vergelijkbaar met de ss Rotterdam), en ook het binnenbad. Tot slot zit op deze verdieping ook het Lido restaurant.

We vertrekken rond vijf uur en nemen voorlopig afscheid van Vancouver. Onderweg naar buiten klaart het aardig op en blijkt Theo in staat om zijn sigaret om te toveren tot boemerang wanneer hij deze probeert af te schieten buiten de reling. Totdat het tijd is voor het diner blijven Theo en Jos buiten, en maken de Marijkes een eerste tocht door het schip om te kijken wat er te beleven is.

We eten in het sjieke restaurant, met de naam Rotterdam, en genieten van een weldadig diner met een lekker wijntje. De eerste wijn blijkt niet goed, dus laten we die vervangen door een ander. Die is een stuk lekkerder dan de eerste door ons bestelde wijn! Er is wat zeegang, en het schip begint te schommelen, maar dankzij een reispilletje tegen zeeziekte heeft Jos totaal geen last. We liggen dan al in bed, en slapen snel in. De volgende ochtend blijkt dat mijn zus wel wat last heeft gehad, maar verder, net als iedereen, goed heeft geslapen.