De kampong

Zondag 17 maart
Na een prima ontbijt ontmoeten we Afiq, onze gids voor deze dag. Vandaag gaan we zuid Lombok verkennen, en Afiq zal ons daarbij begeleiden met Jan, onze chauffeur. Afiq blijkt al heel snel uitstekend overweg te kunnen met de Nederlandse taal en bezit een flink arsenaal grappen waarmee het ijs direct gebroken is. We vertrekken in zuidelijke richting vanuit Senggigi en stoppen als eerste bij een lokale markt. Marijke en Rina willen al heel lang zo'n markt bezoeken, en deze markt in de buurt van Mataram is een pracht exemplaar. We zien vechthanen in de verkoop, gereedschap voor rijstboeren, vlees (brrr), groente, fruit, rijst in vele soorten, en nog veel meer. We kopen zwarte rijst, want dat was erg lekker in een toetje met palmsuiker en kokos op Bali, en ook Buah buahan, fruit, waaronder rambatan, een soort lichies. Onze volgende stop is bij een pottenbakkerij. Het is niet zomaar een gewone, maar een soort coöperatieve waarbij thuis de potten worden gemaakt, alles is handwerk er komt geen draaitafel aan te pas alles wordt vanaf de bodem met de hand gemaakt. Er zijn veel modellen, en ook mooie schenkkannen die het water opslaan door van beneden te vullen, waarna je de kan rechtop kunt zetten zonder dat het water eruit loopt. Het is lastig vervoeren naar Nederland, dus besluiten we niets te kopen. We rijden vervolgens de binnenlanden in om een wandeling te maken door een echte kampong. We zien hier hoe de mensen leven in een kampong, met water put (alleen voor wassen), slapen en samenzijn. Wat ons vooral opvalt is de armoede en de rommel. Deze mensen werken voor zo'n 70-80% op het land als boer, en daarnaast maken de vrouwen prachtige kleden op een sober weefgetouw. Ieder gezin maakt een apart patroon, het is een hels karwei, het duurt zo'n vier weken om een lap van 4 meter bij 80 cm te maken met zonder uitzondering bijzondere patronen. Bij de coöperatieve mocht Rina ook oefenen achter een weefgetouw, met zo'n 10 minuten aan les. Hoewel Rina het snel oppakt, zal een geweven kleed van Rina wel 8 weken maaktijd kosten. Zowel Kees als Jos besluiten een kleed te kopen voor thuis onder luid protest van de dames. Al verder rijdend komen we bij onze lunchplaats, met fraai uitzicht over het zuidelijke strand met gigantische golven. Het eten smaakt ons weer prima, we proberen het Sumatraans record saté eten van Kees te breken, dat lukt echter niet. ook Bintang hoort daar weer bij. Na het eten rijden we verder en stoppen bij een rijstveld waar de oogst wordt opgeruimd. Met een scherp mes worden de halmen afgesneden en de rijst wordt eruit geschud op een groot zeil , de halmen worden verzameld voor verbranden. De verbrande resten vormen nieuwe mest voor de volgende oogst. De gedroogde rijst wordt verzameld in een zak van 45 kilo, die ter plekke wordt gewogen door de zak op te tillen met twee man op de schouder. Marijke probeert het wegen ook een keer met de lokalen tot grote hilariteit het lukt maar valt behoorlijk tegen. We rijden nog langs een kledingzaak voor een batik bloes voor Kees en Jos, maar de maat is veel te klein. Morgen beter. Uiteindelijk komen we terug in het hotel, net op tijd voor de zonsondergang, die we op het strand zien. We zien met grote regelmaat een kop van een waterschildpad boven het water uitkomen het moeten grote schildpadden zijn zo aan de kop te zien.Wanneer de zon verdwenen is nemen we schoorvoetend afscheid van het strand, verkleden ons en gaan we opnieuw dineren bij Sasak, waar we opnieuw worden onthaald met muziek en lekker eten. We spreken hier een Nederlander die vertelt dat zijn opa meegewerkt heeft met het ontwerp en plaatsing van de irrigatie kanalen. Dit was zo effectief dat deze kanalen nu nog in gebruik zijn; dit zullen wij morgen gaan zien. Het is zo gezellig dat we pas om 11 uur thuis zijn, na hartelijk afscheid nemen van muzikanten, kok en restaurant eigenaar. We moeten morgen vroeg op, dus we slaan voor het eerst deze vakantie de sigaar en de wierook over, en gaan naar bed, maar gaan pas slapen nadat we gelezen hebben dat Feyenoord gewonnen heeft.