Naar de adelaarsvallei

We staan op, we hebben lekker geslapen met zijn vieren in “onze” familie Ger tent. Het wassen met de natte washandjes werkt perfect, en het is weer stralend weer. Buiten zien we de jonge ploeg toeristen op hun bedden buiten liggen, het lijkt ons ‘s nachts toch wel erg koud. We ontbijten in de familie tent van de boerin, en dat smaakt alleszins redelijk. We laten het vlees maar staan ... De dochter en kleindochter liggen gewoon nog in bed terwijl wij ontbijten. Een echte familiekamer dus, leuk om mee te maken. Terwijl de “moeder kamelen” langzaam van hun kroost wegwandelen nemen we hartelijk afscheid van de familie en vertrekken in de richting van Dalanzadgad. Onderweg stoppen we langs de weg bij een grote groep kamelen, die in een waterplas drinken. Het is gortdroog hier, dus zo’n waterplas is een welkome aanvulling. Kamelen zijn best eigenwijze dieren. Je kunt ze aardig benaderen, maar als je te dichtbij komt dan beginnen ze een hoofdbeweging te maken als van “wat mot je”. Die praatjes zijn snel voorbij, want daarna kruipen ze achter één van de maatjes en begint het ritueel opnieuw. Onze lunch houden we in een klein restaurant in een stadje. Helaas is het toilet defect, maar dat weerhoudt niet iedereen ervan om er toch op te gaan, alles beter dan een gat in een houten huisje. We eten in een aparte ruimte, eigenlijk jammer want het is altijd leuk om te eten bij de lokale mensen. Buiten kijken we nog in een lokale ziekenwagen, niet veel meer dan een Russische “volkswagenbus” met een kaal brancard. We rijden verder naar de adelaarsvallei. Deze vallei, die vooral bekend is vanwege de bevroren ijslaag tot ver in juni, blijkt een mooie vallei te zijn met wilde bokken met lange haren. We maken hier een grote wandeling en moeten regelmatig van oever wisselen via het smalle beekje. Boven ons cirkelen de adelaars, en de kleuren beneden zijn veelzijdig. Een deel van de vallei ligt volledig in de schaduw, en hier zal het ijs het langste standhouden. In september is het echter weg, zoals wij constateren. Theo en ik lopen nog een stukje verder, daar is het wat rustiger en kunnen we nog mooiere foto’s maken. We wandelen met zijn allen terug en genieten van het late middag zonnetje, de kleuren, de geuren en het zoemen van de insecten. Onderweg kopen we nog een souveniertje van een oude man die stenen zit te graveren in het dal. Bolt brengt ons naar het gerkamp, waar we opnieuw lekker dineren, nu wel vegetarisch, met een lekker biertje. We sluiten af met een Russische wodka.