Het Przewalski paard terug in de natuur

We vertrekken, zoals altijd, even voor achten. De chauffeur Bolt wil altijd dat wij om 7 uur ontbijten, en dat lukt ons wonderbaarlijk. De douches van dit kamp zijn ronduit matig. Er komt in de morgen slechts een miezel straaltje uit de kraan, slechts koud water. Het ontbijt is goed. We vertrekken in noordelijke richting, en we rijden het bergachtige gebied uit via hobbel wegen. Het is een lange afstand maar we rijden veelal over asfalt wegen, we moeten een afstand van 300 km overbruggen. Het landschap is weer anders, en al snel komen er links van de auto zandheuvels. We stoppen bij een plek waar je kunt rijden op een kameel. Marijke, Theo en ik willen wel een stukje, terwijl mijn zus foto’s maakt. Het is weer een gevarieerd landschap, maar niet meer zo droog. We stoppen langs de weg bij een westers uitziend wegrestaurant met winkeltjes en echte toiletten, maar het is niet het echte Mongolië. We eten hier een heuse kippenpoot, we zijn even niet vegetarisch. 

We rijden verder naar het Hustai nationaal park, wat vooral bekend staat vanwege de herintroductie van de Przewalski paarden door de Nederlander Jan Bouma in de jaren 70. Deze mooie paarden waren uitgestorven in Mongolië, voornamelijk door het opeten door de inwoners. Jan heeft samen met een organisatie in Mongolië uit diverse Europese en Amerikaanse landen verschillende Przewalski paarden geselecteerd en via een voorzichtig herintroductie programma de paarden in het park losgelaten in 1992. De paarden werden veelal met vliegtuigen naar Mongolië getransporteerd. De wilde kudde is van 54 paarden inmiddels gegroeid naar 350 paarden. In het park kun je de paarden vaak aantreffen op grotere hoogtes, dus wanneer we ze zien, klimmen we ruim 200 meter omhoog zodat we foto’s kunnen nemen van een kleine groep van 14 paarden. We rijden het park uit naar onze homestay. Helaas is het gaan regenen, en hoe dichter bij de Ger tenten, hoe harder het gaat regenen. Bij aankomst gaan we snel de tent van de boerin in en drinken we een lekkere kop thee. Er is een heel lief poesje, die we de naam Minoes geven. Het jonge poesje is heel speels, en een allemansvriend. We krijgen ook gelijk ons avondeten, het is al laat, en het smaakt goed en zonder vlees. Wanneer we ons buikje vol gegeten hebben, zoeken we een grote Ger tent uit en slapen in onze familie tent met zijn ... vijven. Minoes blijft ook bij ons in de tent slapen. Het blijft fris en guur buiten, maar de boerin steekt bij ons de kachel aan. We drinken met de boerin, Bolt en Geriechtoya, een glas cola. Wanneer we met zijn vijven zijn is het bij de kachel lekker warm en nemen nog een wodka. We kruipen in de bedden terwijl de regen nog steeds neer klettert op het dak, aangenaam inslapen dus.