De verboden stad

Een verkwikkende nachtrust en een sprankelende douche, gevolgd door een omelet in een heerlijk ontbijtje zorgen ervoor dat deze dag al niet meer stuk kan gaan. Het regent nog enigszins wanneer we gids Judy ontmoeten in de lobby. Het vervoer laat nog op zich wachten, want het is hopeloos druk door de regen en de ochtendspits. De lokale agent heeft dat vervoer ook slim geregeld. De fraaie wagens rijden rond in de stad want je kunt nergens parkeren, en komen op afroep van de gidsen naar de ophaalplek en zetten je dan af waarna ze weer doorrijden, een soort privé taxi dus. 

Bij het Tian’an Menplein doen we eerst een boodschapje bij de lokale drogist, en lopen dan naar het plein. Dit gaat nog niet zo eenvoudig, groepen met gids worden op een plek gecontroleerd (tassen door de scan). De anderen staan in een andere rij, je moet het maar weten. We zien het mausoleum van Mao, en het monument voor de helden van het volk, waarbij we ook de sobere wisseling van de wacht zien. We gaan onder de Chang An Lie weg door, de weg van de militaire parades, en komen bij de poort van de verboden stad. We lopen langs het portret van Mao de verboden stad in. We vinden het heel druk, maar Judy vertelt dat het behoorlijk rustig is vandaag. Ik wil het hier niet druk zien! 

De verboden stad uit 1420 is een groot complex waar achtereenvolgens 24 keizers woonden, samen met hun vrouw, en soms wel tot 300 vriendinnen. In het voorste gedeelte huisden honderden soldaten, in het tweede gedeelte woonden en werkten de hoge functionarissen. Het is een heel groot complex met zo’n 600 gebouwen, en 1999 kamers, waar je je steeds opnieuw verbaast over de praal en pracht van het geheel. Overigens komt de term verboden van het feit dat alleen de keizer bepaalde of je op het terrein mocht, en ook weer eraf. We ontmoeten een vrouw in schitterende klederdracht, waar we een foto van mogen maken, en lopen via een paleis van de moeder van een van de keizers, erg fraai, uiteindelijk naar de keizerlijke tuin, nog steeds mooi en prima onderhouden. We zien maar een fractie van het complex, maar toch is het al lunchtijd. De gids regelt een heerlijke Chinese maaltijd, niet te pittig, en we gaan dan verder voor een kort bezoek aan een Chinese zijdewinkel. Een onaangenaam hard sprekende verkoopster, Mary, legt uit hoe zijde wordt gemaakt van de cocons van zijderupsen, en toont dan de nodige producten. Uiteindelijk kopen we niets, het voelt niet goed aan. 

Met de auto rijden we door naar de tempel van de hemel. De keizers brachten hier offers en zij baden tijdens de winterzonnewende tot hun voorouders en de hemel. Als zoon van de hemel kon de keizer bidden voor een goede oogst en voor het volk bemiddelen. Het gebied was verboden terrein voor het gewone volk. Het is aangenaam rustig wanneer we het omliggende park binnenlopen, met prachtige bomen en een hemelse rust. Dat verandert wanneer we de trappen naar de tempel nemen. Die mag je niet in, heel begrijpelijk als je de mensenmassa ziet, maar je kunt wel naar binnen kijken om een indruk te krijgen van het fraaie interieur. De tempel is gebouwd in lagen van drie, zowel het marmeren platform, alsook de drie dakvormen, die de onderwereld, de mensheid en de hemel symboliseren. Het is een fraai harmonieus geheel, die we verlaten via een lange overdekte gang. Deze werd vroeger gebruikt om offers aan te voeren, tegenwoordig zitten daar veel gepensioneerden een spelletje met elkaar te doen, bijvoorbeeld een kaartje leggen; zij mogen het park gratis in. We lopen het park uit en komen in een typisch Chinees warenhuis met veel winkeltjes waar je met afdingen leuke dingen kunt kopen, vaak nep maar kwalitatief in orde. We kopen een hoesje voor Marijke’s camera en Theo breidt zijn verzameling horloges uit, waarna we naar de theeproeverij gaan. We herkennen dit uit Shanghai, en we kopen uiteindelijk dezelfde thee want die was op en heel lekker. Tot slot brengt Judy ons terug naar het hotel na een imponerende dag. 

De Marijkes kopen nog een theater kaartje voor een “Chinese opera” morgen, waarna we afscheid nemen van Judy, en wandelen naar een restaurant die ons op de dag van aankomst was aangeraden voor een prima diner. 

Na de borrel vallen we vermoeid in slaap.