Alles in 1 dag

Maandag 2 oktober 2017, alles in één dag

We staan vroeg op, en wandelen laverend door de sneeuwvlokjes naar het toiletgebouw, lekker verwarmd. Tussen de Chinezen wassen we ons. Na het ontbijt vertrekken we richting Jasper, maar eerst doen we nog wat boodschapjes in Banff. Het sneeuwt behoorlijk onderweg en daar balen we van, want de weg die we gaan nemen, de Canadian Pacific Iceway, is de mooiste weg van Noord Amerika en daar zien we nu niets van. We veranderen dus de plannen, en besluiten een camping te zoeken in het plaatsje Field in het Yoho park. Dat blijkt een wereld besluit, want we arriveren op een sprookjes plek naast een blauwkleurige beek waar we onze camper parkeren met uitzicht op een fraaie berg en aan de andere kant op een berg met een gletsjer. Het is heel koud, dat wel, maar het is hier wel droog. We maken gelijk een vuurtje waar we bij lunchen, waarna we gaan wandelen op een pad met de titel "A walk in the Past", een wandeling in het verleden. Op de camping met de passende titel "Kicking Horse Pass" was in 1884 een kampement waar spoorarbeiders verbleven om de spoorlijn van Oost naar West Canada aan te leggen.

In 1884 werd het spoorlijn traject over de Kinking Horse Pass aangelegd, een technisch hoogstandje. Met een hellingsgraad van viereneenhalve procent behoorde het traject tot het gevaarlijkste traject in Canada, met veel ontsporende treinen tot gevolg bij de afdaling. Er waren 3 speciale aftakkingen om te snel rijdende treinen weer bergopwaarts te sturen, zodat ze vanzelf stopten. Er werden in 1909 speciale tunnels (spiraal tunnels) gebouwd, waardoor het traject langer werd en de afdaling beperkt werd tot 2,2 procent, een veilig percentage. Tijdens de bouw van de spiraal tunnels werd gebruik gemaakt van smalspoor treinen.

We wandelen over het pad naar boven waar vroeger de spoorweg arbeiders ook over wandelen, en lopen door fraaie natuur. Plotseling bereiken we het huidige spoor, en horen een trein aankomen, een goederen trein getrokken door twee grote locomotieven en een extra locomotief ergens in het midden van de trein. We komen er niet uit hoeveel wagons het zijn, maar het zijn er zeker meer dan honderd (!), met op iedere wagon twee op elkaar gestapelde containers. Dat is nog eens iets anders dan de Betuwelijn. Het duurt zeker 10 minuten voor we verder kunnen lopen tot we de bedding bereiken van het oorspronkelijke traject. Je ziet niet echt dat hier een afdaling van 4,5% is, maar we worden door borden richting één van de speciale aftakkingen gedirigeerd waar het karkas van een smalspoor locomotief staat. We zien geen enkel restant van bielzen of spoor, dus begrijpen we eerst niet hoe de trein hier terecht kon komen. Pas later lezen we hier meer over. Wanneer we terug lopen, staan we plotseling oog in oog met 5 reeën, die ons gezapig aan kijken voor ze weg wandelen het bos in. We lopen terug naar de in de volle zon liggende camping, waar we onder genot van een glaasje wijn in het zonnetje zitten, met ontblote benen, ongelofelijk als je bedenkt dat het vanmorgen sneeuwde bij nul graden. Bij het opruimen zijn raven sneller dan wij, en weten een zak chips om te keren voordat wij deze hebben ingepakt. Dat betekent dus opruimen met veger en blik.

Wanneer de zon achter de kim verdwijnt is het weer super fris, en ontsteken we het vuur, waar we lekker bij eten en koffie drinken. Daarna gaan we de camper in, en zetten de kachel aan. Vannacht zou het 7 graden gaan vriezen... We nemen een borrel en gaan slapen.