Dode vissen stinken
Blijf op de hoogte en volg Jos
27 September 2017 | Argentinië, Armstrong
Ketchikan is het bewijs dat je een vissersplaatsje kunt bouwen op alleen vis. Aan de mond van de Ketchikan Creek was in 1887 een zalm fabriek gebouwd om zalm in te blikken, en sindsdien is het een florerende stad, waar zich dus ook een hoerendistrict vestigde in houten huisjes op palen boven de kreek. In deze minimaal 30 huisjes deden hoertjes hun werk. Deze huisjes zijn tegenwoordig in gebruik als winkeltjes (wat anders met al die toeristen?) nadat midden jaren vijftig vorige eeuw prostitutie verboden werd.
Nadat we rond 9 uur aankomen gaan we het stadje in. Er valt nog een lichte regen maar al snel kunnen we de paraplu's opruimen. Wanneer we bij de Creek Street komen valt ons de stank op van stervende vissen. Het is hier en verderop stroomopwaarts een massagraf van zalm die na hun paring (5 jaar na hun geboorte) afsterven. Het is een triest gezicht om moeder natuur zo bezig te zien. De stank in het Creek district valt nog mee, en de huisjes zijn inderdaad schattig met teksten over de legendarische dames die hier vroeger werkten. We wandelen via de Creek verder het stadje in en nemen de weg naar boven naar een soort museum waar oude totempalen worden bewaard. Totempalen worden gemaakt van de bomen in het woud, gebruik makend van vissenbeen, steen en andere harde materialen tot zo'n 1850. Op dat moment kwamen de Europeanen en introduceerden het ijzer als werktuig om de bomen te bewerken. De totempalen werden altijd gebruikt ter nagedachtenis van personen en hadden hier geen religieuze betekenis Na 1850 verwaterden de Indiaanse gebruiken in deze streek, maar met de introductie van dit Culturele centrum worden deze gebruiken succesvol geherintroduceerd, en de oude palen bewaard zodat de natuur ze niet verder kan afbreken.
Via de kreek wandelen we in een soort park naar beneden, het blijft schokkend om de massale sterfte van vissen te aanschouwen. Maar het is de natuur, hè?
Beneden kijken we nog in wat winkeltjes alvorens we in een klein restaurantje aan de haven wat te drinken nemen met wat kleine loempia's, volgens het bord met de locals, maar er is verder niemand. In een bontwinkel kopen we daarna bijna een soort stola jasje, totdat we ontdekken dat het bont wel heel snel uitvalt. De verkoper vertelt eerlijk dat dit te maken heeft met het soort bont, en dat ze te lui waren om hem te borstelen, maar we laten het er maar bij zitten, en gaan terug naar de Zaandam. Daar trakteren we ons eerst op een heuse cocktail tijdens happy hour (we zijn toch Hollanders), waarna we weer in gala gaan dineren. Er is deze reis geen captainsdinner, Ali, wij vinden dat ook wel jammer, maar het gala diner is ook bijzonder chique en goed verzorgd. Tot slot sluiten we af in de bar, waar weer bijzonder gezellige muziek wordt gebracht door de entertainer. Moe maar voldaan gaan we daarna terug naar onze hut en vallen snel in slaap in de kooi, terwijl de Zaandam rustig terug vaart naar Vancouver in Canada. Daar doet hij nog wel anderhalve dag over.
-
28 September 2017 - 12:21
Ali:
Als het maar lekker is toch? -
29 September 2017 - 10:28
Christa:
Och..wel zielig om die vissen zo te zien.maar het is de natuur inderdaad.
Jullie maken wel weer indrukwekkende dingen mee.veel plezier nog.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley