Vrijdag 14 april, terug naar Belem

Vrijdag 14 april, terug naar Belem

Voordat we het grootste riviereiland, Ilho de Marajo, verlaten, wandelen Herma, Marijke, Jelte en ik het strand op. We hebben extra vroeg onze kamers verlaten, koffers voor de deur, zodat vroege gasten al in hun kamers kunnen. Alle huisjes zijn gedurende het paasweekend weer verhuurd, het blijkt ook bij de lokale bevolking een zeer gewilde plek te zijn. Het strand ligt nog steeds bezaaid met allerlei natuurlijk afval, zoals zaden van diverse palmbomen, takken enzovoort. Er zijn hier geen schelpen, het water is hier nog steeds zoet. Na een klein stukje stiefelen komt een restaurantje in zicht, waar we een kop koffie bestellen. Brazilianen kennen dat niet, een kopje koffie drinken. Koffie wordt alleen geschonken bij het ontbijt. In opperste verwarring komt het meisje van het restaurant naar ons toe en probeert ons te vragen of we er brood bij willen. We begrijpen er geen snars van, en Jelte en ik lopen met haar mee terug. Daar blijkt het misverstand wanneer ze op broodjes wijst, en we maken duidelijk dat we toch alleen koffie willen. Die blijkt mierzoet en gratis te zijn. Uiteraard bestellen we nog meer, maar Marijke en ik besluiten eerst nog wat verder het strand op te lopen. Het is al flink warm, en de aanwezige Brazilianen beginnen zich al terug te trekken naar de schaduw. Een stuk verderop is het strand niet schoongemaakt, en hier ligt toch ook wel veel plastic. Een zorgelijk probleem waar we eigenlijk wereldwijd een topprioriteit van zouden moeten maken. Wanneer we terug komen bij het restaurant is het bijna lunchtijd, en dat bestellen we dan ook. Een broodje kaas of een pizza stukje kennen ze hier niet, dus wordt het weer buffelvlees met patat. Ik klaag niet. We nemen er een biertje bij, want zelfs in de schaduw onder de bomen is het flink warm.

Na al dit lekkers is het tijd om terug te gaan, want de boot vertrekt om drie uur naar Belem. Weemoedig nemen we afscheid van deze fraaie plek, en na het ritueel van afrekenen en afscheid nemen stappen we in de bus die ons naar de terminal zal brengen. Het inschepen gaat soepel, en in drie-en-een-half uur varen we terug op deze oude boot. Achter in de boot zit een machinist die twee grote diesels bestuurt, temidden van een hels kabaal. We hebben medelijden met deze man, het moet ondanks het open karakter snikheet zijn op deze plek. Deze boot kent geen ramen, de dekken zijn open, zoals bij zoveel boten hier, want dan zorgt de wind voor de nodige koelte. Wanneer het regent wordt de windzijde van de boot met plastic zeilen afgesloten, de temperatuur stijgt dan snel, en dan wordt het voor de machinist nog meer afzien.

Het is donker wanneer we ons hotel bereiken. We besluiten om als groep nog eenmaal met elkaar te eten, in een kilo restaurant. Dit is een restaurant waar je van een grote salade-achtige bar je eten verzamelt, van salade tot vlees en van rijst tot patat, allemaal heel lekker. Je betaalt voor het gewicht van het eten. Dit wordt gewogen door een ober op een weegschaal, en dat wordt op je bon geschreven. Een handig systeem, je bent heel snel klaar. Hier geven we ook, onder dankwoord van Herma, een envelop-met-inhoud van een aantal van de reizigers (de anderen doen dat zelf). Tot slot gaan we terug naar ons hotel, decadent met de taxi. Onze laatste nacht in Brazilië, althans voor deze vakantie, breekt aan.