Donderdag 13 april, de buffel en de gele soep

Donderdag 13 april, de buffel en de gele soep

Vandaag doen Marijke, Gerda, Toos, Hilde, Wim, Peter, Jan en Jos een excursie naar Fazenda Carmo-Camara, het is niet geheel duidelijk wat de excursie zal inhouden, ook voor onze reisleider Chris, we doen hem voor het eerst voor Djoser. We reizen met een oude Mercedes bus naar een pont naar de overkant. We worden direct verrast, want we gaan niet met de pont naar de overkant, maar we worden opgehaald door de eigenaar van de Fazenda in een moderne boot. We varen over een getijde rivier, hoewel al het water hier nog altijd zoet is. Er is hier een verval van 3 meter! We hebben al veel sediment in het water van de amazone gezien, maar hier kun je spreken van gele soep. Het riviertje is niet zo breed en diep, het heen en weer bewegende water weet wel wat ze moet doen met die sedimenten, verplaatsen of afzetten, steeds opnieuw. Niet alleen blijkt de reis naar de Fazenda heel ver te zijn, zeker anderhalf uur varen zittend op een plank als in een roeiboot, het is ook een heuse excursie. Er is een gids aan boord die alles weet over de (on)dieptes in de rivier, hij en de boots wijzen voortdurend op vogels, apen en luiaards. We zien op dit eerste deel van de excursie al apen, toekans en vele andere soorten vogels, soms op het nest, en hier en daar een luiaard. We varen hard en zacht, afhankelijk wat er te zien is, en stilletjes, ondanks de houten kont, vinden we het jammer als we uiteindelijk bij de Fazenda arriveren.

Wanneer we aanmeren wacht ons een tweede verrassing. We schudden een gezelschap vleermuizen wakker, die verstoord van onder de planken van de aanlegsteiger wegvliegen. Al snel keren ze terug, bewonderd vanwege de beweeglijke vliegkunsten van deze kunstenaars. In de verte horen we het kabaal van brulapen, wat een herrie. Verrassing drie is de welkomst koffietafel, een rijk gevuld gezelschap huisgemaakte cakes, koekjes, fruit, brood en sapjes, onder begeleiding van koffie en thee. De Fazenda wordt gerestaureerd, en zal straks de mogelijkheid hebben om twintig personen te laten overnachten. Wanneer we boven mogen kijken vallen we bijna om van verbazing, prachtige ruimtes en slaapkamers met de fraaiste meubels en andere snuisterijen, hier is de restauratie al bijna afgerond. Hier zouden we nu best al even een nacht of twee willen blijven! Chris is ook zeer geïnteresseerd, wij zijn nu al jaloers op de volgende groepen. Ondertussen blijft het maar mooi weer, en maken we de tweede tocht, verder de rivier op. Hier wachten nog meer vogels en apen, het mooist zijn de brulapen die de rivier oversteken, springend van een overhangende palmboom op een tak aan de andere zijde. Wanneer we terug keren op de boerderij wacht ons een maaltijd met grote stukken buffelvlees, groentes, aardappels, ingemaakte bietjes met anijs en zuur, het een nog lekkerder dan het andere. Ook het nagerecht heeft een bijzonder prettige smaak van lokale vruchten.

De volgende verrassing ligt al weer in het water te wachten. We stappen weer in de boot om met zijn allen door kreekjes te varen. Bij het eerste kreekje aangekomen daalt er een weldadige rust over ons. De motor gaat uit en de boots en gids peddelen door de kreek. Het is een buitengewone ervaring, en we genieten volop. We varen naar de volgende kreek, en daar laat de gids ons een grote spin zien, vlakbij onze camera's op een grote tak. Best wel een beetje eng, dus we zijn blij als hij de spin weer terugzet. Rondom ons is het geluid van het oerwoud ruimschoots aanwezig, wat hoor je dat goed zonder de ronkende motor. Wanneer we terugvaren lijkt het water nog dikker geelbruin te worden. De geelbruine soep lijkt soms wel gewoon modder. Er zitten slijkachtige visjes in het water die wegvluchten voor de boot. Er steken twee oogjes boven het water uit die snel vertrekken voor de aanstormende boot. Wanneer we toch te snel naderen, dan springt het beestje op om zo'n 30 cm verder te springen boven water, soms meerdere malen, een koddig gezicht. Na het schouwspel van de vleermuizen en een lekker drankje volgt de laatste verrassing van vandaag

We mogen op een buffel of een paard rijden (onder begeleiding natuurlijk). Eerst gaan Jan, Hilde (op buffel), Gerda en Peter (ook op de buffel) een stuk rijden. Wel eerst laarzen aan want het is erg drassig.

Ondertussen lopen wij rond op het terrein van de Fazenda. De Fazenda ligt in een open maar drassig landschap, grote stenen zijn nodig om te lopen naar de Fazenda. Er is een zwembad gevuld met het drassige maar schone water van het landschap, en er staan diverse bijgebouwen. In het bijgebouw voor het personeel zitten twee tamme papegaaien. Ze kunnen zo wegvliegen, maar blijken het heel goed naar hun zin te hebben bij het personeel. Ze zitten zelfs op de hand van Marijke. Door het mooie weer is vandaag alles extra fraai, de Fazenda ligt er prima bij, sappig groen gras, heerlijke vergezichten, en dat midden in het oerwoud. Je kunt alleen in de droge tijd de Fazenda met een auto bereiken, zo'n 2 tot 3 maanden per jaar. Inmiddels zijn de buffels en paarden weer terug, en is het onze beurt om op de buffel te gaan. Je moet de laarzen aan, want de ossen lopen door zeer drassig land. Er liggen zadels op de buffels en Marijke en ik stappen op. De twee begeleiders op paard geven de buffels een tik op de kont, en het waggelen begint. We zitten verrassend stevig op de buffel, en merken weinig van de drassigheid. De buffels proberen ieder sappig stukje gras te eten, maar met wat ferme tikken blijven we toch voortbewegen. Door een diepere geul spat de modder op, maar dan blijken de laarzen prima te werken. Eigenlijk is een half uur snel om en stap ik af. Marijke stapt af in spagaat, het is nu duidelijk van wie Femke haar lenigheid heeft, en danken onze begeleiders. Een heel leuke ervaring.

Na nog wat drinken is het tijd om afscheid te nemen, want de terugreis is nog lang. Het blijkt nog best lastig te zijn, want het is laag water (door de getijde werking), en er moet regelmatig gelaveerd worden om in de dieptes te blijven varen. Aan de kanten kun je duidelijk zien dat we een meter of drie lager varen. Pas tegen het eind van de schemering bereiken we de plek waar we op de bus kunnen stappen, en we rijden in het donker terug naar het resort. Daar eten we nog een sappig stukje vlees, en gaan dan moe maar vol van indrukken ons mandje in. Een geweldige dag.