Eerste dag in Bukitingi

We staan vandaag om zeven uur op voor een volle dag Bukettingi en omgeving. Na het ontbijt vertrekken we naar het dal van Karbouwengat (een canon) waar we genieten van een fraai uitzicht. We klimmen via een heel klein slingerweggetje omhoog en komen aan bij een kleine zilversmid die als coöperatie voor nog kleinere bedrijfjes fungeert in de omgeving. Er staan erg mooie dingen en sieraden, maar er is niets bij van onze gading. We rijden door naar een kleine weverij, waar we prachtige stoffen zien, van die typische oosterse gewaden met veel goud in de stof. Ook is er een nis volledig oosters ingericht, heel mooi. Er is echter geen nis in Barendrecht dus kopen Marijke en Rina alleen een sleutelhanger. De weverij is overigens in een prachtig pandje gevestigd, gebouwd volgens de lokale traditie met de punten van het dak dwars op de woning (Minangkabauw) in plaats van voor en achter (van de Batak stijl) zoals op het Samosir eiland. We gaan door naar een houtsnijwerkplaats waar jonge knullen les krijgen in het houtsnijden. De eigenaar biedt dit een halfjaar gratis aan, en daarna komen er weer nieuwe leerlingen. De resultaten zijn erg mooi, er worden vooral panelen gemaakt. Even verderop zien we ook meubels in opdracht gemaakt. Voor de koffie zitten we weer in een klein lokaal restaurantje aan het meer, een prachtige plek met fraai uitzicht. We rijden vervolgens door naar de herbouw van een lokaal paleis in de stijl van de lokale bevolking. De drie eerdere versies waren afgebrand (eenmaal door de Nederlanders). De lokale overheid financiert dit project, het ziet er geweldig uit! Het is groot met veel houtsnijwerk aan plafond, de wanden en ook buiten. Er wordt al vier jaar aan gewerkt, en ze moeten nog zo'n zes maanden. Hier in deze streek zijn de vrouwen de baas, dus wanneer de koning rechtsprak kon dat door de de moeder van de koning worden herzien. Het is tijd voor lunch en dat eten we aan de rijstvelden, een heerlijke lunch met de standaard gerechten en vis, lekker. We rijden hierna door naar een klein dorpje waar we doorheen wandelen. Het is hier gebruikelijk dat de oudste dochter alles erft bij overlijden van de moeder, maar niet eerder dan nadat het huisje is ingestort. Dit komt omdat de geest van de overledene nog in het huis rondwaart totdat het dak eraf ligt. Niemand durft nog in het oude huis. Je ziet dus in dit dorp veel vervallen huisjes, naast soms prachtige nieuwe optrekjes. Onze volgende stop is bij een koffiefabriekje. Het blijft ons verbazen hoe met eenvoudige middelen zo'n bedrijfje functioneert. Boven een petroleum brander hangt een olievat waarin de koffiebonen zitten. In het olievat zitten roosters en een staaf, en via een ketting wordt het vat rondgedraaid. Er staan twee mannen bij die de vonken die er vanaf komen constant uitslaan. Wanneer de koffiebonen gebrand zijn worden zij uit het vat op de grond gegooid en met harken uit elkaar gehaald om het branden te stoppen. Ze blijven daar nog een tijd liggen, waarna de bonen gemalen worden en in zakjes gedaan. We drinken een kopje, erg lekker. Omdat het inmiddels laat geworden is, besluiten we de rest van het programma morgen af te maken na het fietsen. We eten 's avonds bij een lokaal restaurantje (Turret eet en cafe restaurant) het eten is heerlijk, wellicht het beste tot nu toe. De tomatensoep, de tonijn, de sate, verrukkelijk, een absolute aanrader. We rijden verder voor een show met lokale dans. Tot onze grote verrassing mag mister Kees de voorstelling openen door een vijf keer op een zeer grote trommel te slaan. Hij voelde zich zeer vereerd en wij niet minder. Daarna kreeg de voorste rij, waar (hoe kan het ook anders) Marijke en Rina zaten, een welkomsthand. Daarna kregen ze uit een zilveren schaaltje een groen blad, wat zij geacht werden op te eten als teken van vriendschap en respect. Grote hilariteit, vooral bij de lokale bevolking, in grote geile aanwezig. Zowel de zaal als de muzikanten hadden plezier om de gezichten van Marijke en Rina tijdens het verorberen van het smerige blad. Daarna begon de voorstelling.Voor het eerst in Indonesië horen we zeer muzikale tonen, het klinkt ons zeer goed in de oren. Het orkest bestond uit 2 fluitisten en een paar mannen met een soort koperen klankschaaltjes. Al snel werden Rina en Marijke op het podium gevraagd om mee te doen met het orkest. Ze waren tevreden, de zaal ook. Na heel veel sierlijk danswerk van de dansgroep, kwamen ze aanlopen met een kleed, waarin later porselein en glasscherven bleken te zitten. De bedoeling hiervan begrepen we pas later toen ze er met blote voeten op begonnen te springen en dansen. Onvoorstelbaar, niemand was gewond of had ook maar een druppel bloed. De zaal werd hiervoor ook uitgenodigd, maar sloeg het aanbod vriendelijk af. De boel werd opgeruimd en enkelen uit de zaal mochten meedansen, waaronder natuurlijk Rina en Marijke, die dit erg leuk vonden. Na de voorstelling werden er nog wat blaasinstrumenten verkocht om de groep financieel te steunen. Hierna zijn we naar het hotel gegaan, hebben nog een borreltje gedronken en zijn weer lekker gaan slapen.