Woensdag 12 april - ontbijt in het oerwoud

Woensdag 12 april - ontbijt in het oerwoud

Jos: Het is nog schemerig en niet te warm wanneer 's morgens om kwart over zes een groepje van 9 wandelaars een kopje koffie drinkt. Ilona, Joost, Wim, Toos, Gerda, Peter, Marjanne, Roel en ik zullen samen met Chris en twee gidsen een grote rondwandeling door het gebied maken. Wanneer de broodjes om kwart voor zeven arriveren vertrekken we stil uit ons kamp, en dalen af naar het strand. Het is inmiddels al licht, wanneer wij met frisse tred een stuk over het strand banjeren. Het water is hier nog steeds zoet, we zitten aan één van de mondingen van de amazone rivier, dus de golfslag doet een beetje vreemd aan. Uiteraard zien we de andere zijde van de amazone rivier niet, en dit is slechts één van de mondingen van de rivier...

Op het strand zijn wat lokale mensen met ossenkar vuil van het strand aan het halen. In tegenstelling tot stranden in Azië is het hier veelal natuurlijk afval zoals hout en riet, beduidend minder plastic uit zee hier dan in Azië. Voordat we het strand verlaten zien we nog flink wat gieren die zich tegoed doen aan krabbetjes en ander bij elkaar gescharreld voedsel. De gidsen spreken ook nog niet veel, het is nog vroeg, wanneer ons gezelschap het strand verlaat richting het binnenland. Het dorpje is ook net wakker, en het merendeel van de mensen op de brede zandpaden zijn net zo stil als wij, bijna alsof je door een droom loopt. Zelfs het weer lijkt nog slaperig. Het dorpje is veel groter dan we verwachten, dus duurt het even voor we de rand bereiken. Hier wordt het landschap wijds met veel gras en bomen, een beetje gecultiveerd voor (en door?) de ossen die hier veel voorkomen. Het is nog licht bewolkt, dus het wandeltempo ligt hoog, toch zien we al veel vogels, waaronder een toekan en papegaaien, te kort zichtbaar voor de foto, maar onze ogen zijn rapper. De gidsen beginnen nu ook via Chris het een en ander te vertellen over de omgeving en sommige van de vruchten die we zien. Vlak nadat de zon definitief doorbreekt gaan we een dichtere begroeiing in, dus kan de koperen ploert ons nog niet deren. We lopen nog steeds over redelijke zandpaden, het tempo blijft hoog.

Nadat we een huisje passeren staat er plotseling een picknick tafel, voor mijn gevoel volledig verdwaald in dit landschap, maar we kunnen hem prima gebruiken voor ons ontbijt, een broodje, fruit drank, en veel fruit. Zelfs een stukje cake. Alles te voorschijn getoverd door één van de gidsen uit zijn tot dan volle rugtas. Er is zelfs een fles water die ik gebruik om mijn flesje aan te vullen. Ik schil en eet nog een mango, niet handig hier, want de mango's van hier zijn heel draderig, en dat gaat zo fijn tussen je tanden zitten. En nee, ik heb geen flos draad bij me, en heb ook nog eens vieze, plakkerige handen. Wanneer we verder trekken gaan we plotseling van het pad af, een groot kapmes wordt tevoorschijn getoverd, en de gids op sandalen hakt het pad open voor ons. Het is een smal pad, spannend en uitdagend. Helaas is de groep inmiddels flink aan de babbel, dus zien we geen aapjes, die hier wel moeten zitten. De zon lukt het niet om ons te koken, het is hier volledig begroeid. We lopen een flink eind door dit woud, hier, zo vlak aan de "kust" vooral gekenmerkt door veel palm-achtige bomen.

Aan de rand van het woud wordt kasave gekweekt, van buiten lijkt dat op een wietplant, dus bewijst de gids dat het om een echte witte kasave gaat (ze zijn er ook in het geel). Na koken zijn de wortels eetbaar als aardappel. Er zijn hier prachtige groen-zwarte libellen, talrijk, maar de koperen ploert begint hier weer grip op ons te krijgen. Wim en ik, als voorhoede, versnellen onze pas, want er is nog een lange weg te gaan, wanneer er plotseling een personenauto op dit zandpad verschijnt die vlak voor ons keert. Het blijkt de eigenaresse te zijn die ons terugbrengt naar de huisjes. Hier wacht voor mij de volgende excursie, de andere expeditie leden hebben een rustiger middag. Toch zo'n drie en een half uur gelopen, die 10000 passen zijn allang binnen!