De Rijn? Een lullig beekje.

Maandag 3 april. De Rijn? Een lullig beekje.

Eindelijk weer internet... Vandaag bezoeken we de Jari rivier. We staan op een schappelijke tijd op, 6 uur. Allereerst hebben we wat vuile was ingeleverd voor de wasserette, waarna we met de groep ontbijten op ons privé plekje bij onze huisjes, een lekker gebakken eitje, onze eerste deze vakantie, en een lekker broodje. Ze zijn zo lekker, dat het hotel er meer moet inkopen tijdens het ontbijt. We wandelen op deze droge dag naar het vertrekpunt van de boot, na eerst in het kantoortje betaald te hebben voor de trip. Een snelle motorboot met leerachtige stoelen zal ons brengen naar de Jari rivier. De 150 PK brengt ons snel naar de bestemming, waarbij we 15 km oversteken over de amazone. Dit is bij lange na niet het breedste punt van de rivier, daarover later. Wanneer we de Jari rivier bereiken gaan we langzaam varen zodat we de vele verschillende vogelsoorten goed kunnen bekijken. Jammer dat de boot gesloten is, want nu heeft niet iedereen een goed zicht. Als er iets links te zien is, helt de boot naar links en omgekeerd. Toch zien we allemaal veel verschillende gevleugelde types. Lange snavel, kleurige veren, lange nekken, alles komt voorbij. Leuk is het een varaan te zien, en de vele verschillend gekleurde bloemen. Zo komt iedereen aan zijn trekken. Aan de kastaignos hangen vreemdsoortige vruchten, een soort halve kanonballen, waarin een lekker nootachtige vrucht zit. Wanneer we dan ook bij de eerste kano stop komen, snijdt Chris met een scherp mes de vruchten open en kunnen we heerlijk proeven. Tot nog toe zagen we diverse huisjes en zelfs een kerk, deels onder water. Chris vertelt dat de mensen hier in de droge tijd zo'n drie tot vier maanden kunnen wonen, de grond is hier heel vruchtbaar. Wij stoppen bij een huisje op hoge palen voor een kano trip. Het is warm, maar de schaduw en ons drinkwater geven voldoende afkoeling. Over een wankel plankier stappen we in twee kano's, die door ons gewicht diep zakken, er komt maar net geen water in het bootje. We zijn enigszins bezorgd wanneer de kano tocht begint, maar al snel hebben we alleen oog voor de natuur om ons heen. Luiaards, aapjes, spechten, een ijsvogel, diverse soorten reigers, het kan niet op. Het is zo enorm leuk om tussen planten, lianen, bomen, die drie meter onder water staan, te peddelen. Overigens peddelt alleen de bootsman. En dat zonnetje, dat soms verdwijnt in de schaduw van de bomen, het weghakken van blokkerende takken door de boots, we willen niet dat het stopt. Marijke mag ook nog even peddelen, dat blijkt redelijk goed te gaan, de boots en wij zijn trots. De aapjes bij het slot zijn de kersen op de taart, wat een leuke tocht. Te snel, zeker omdat het zo leuk is, zijn we terug bij de snelle boot. We stappen snel uit, we zijn droog gebleven, en ook het wankele plankier kan ons niet meer deren, dit was een cadeautje, geweldig. We stappen in de snelle boot en varen met gezwinde spoed naar onze lunchplaats. In een dik uur komen we op onze bestemming aan, een lieflijk gelegen restaurant dat per boot bereikt wordt via een kronkelig beekje, dat kan nooit met laag water. Dat laatste stuk varen we dan ook zeer langzaam. We vinden een tafel aan de rand van het water en genieten al snel van een biertje. Dan vangt het wachten aan. We vragen ons af of de vissen nog gevangen moeten worden en de kippen geplukt. Wanneer het eten komt is het natuurlijk extra smakelijk! Na het eten gaan we opnieuw in kanootjes, ditmaal zitten we bij een jonge boots, die nog in de leer lijkt. Het is een nogal wankel bootje, we wiebelen maar raak, en wanneer Herma onverwacht wordt geraakt door een uitsteeksel wiebelen we zo dat we zelfs flink water maken. Ook het roeien gaat wiebelig, het gaat steeds maar net goed, maar ... de tocht is geweldig. Opnieuw varen we door een verrassend bos, ditmaal zonder vogels maar weer een heel andere flora. Palmen, grassen die aan bomen een soort muur vormen, een laantje in het water, heel bijzonder. We stappen weer over in de snelle boot en varen naar een strandje. Normaal is dit een strand van 500 meter, maar het water staat zo hoog, dat er nog maar 5 meter over is. Je kunt er wel heerlijk zwemmen en dat doen we dan ook, met appel of sinaasappel. Van dit strandje kunnen de oever van de amazone aan de andere kant niet zien. Daar gaat onze definitie van een rivier. Hij is hier meer dan 30km breed, de rijn is er niks bij, een lullig stroompje. Ook hier zien we weer apen, grote zwarte apen. Ook konden we nog uilen spotten, prachtig om te zien.Even later gaat de zon onder, het is stralend weer dus de zonsondergang is fenomenaal. We varen terug en nemen afscheid van de schipper en Mario, onze gids. Terug in het hotel eten we wat eenvoudigs en gaan niet te laat naar bed. Wat een leuke dag weer!