Dinsdag 19 April 2016, Onder de grond

Vandaag is het thema de Vietnam oorlog, niet het vrolijkste thema. We staan vroeg op, en wandelen na het ontbijt naar het War Remnants Museum in Saigon. In dit voormalige gebouw van de US informatie service wordt de oorlog tegen de Fransen en Amerikanen op een waardige manier uitgelegd, ook met respect voor de Amerikaanse soldaten, die moesten vechten tegen het rode kwaad. Het geheel geeft een indrukwekkend totaalbeeld van de oorlog door middel van foto's en ander beeldmateriaal. Niet alleen afschrikwekkende beelden van de gevolgen van de oorlog, die zijn er natuurlijk ook veel, maar vooral van de mensen. Vanaf de bovenste verdieping naar beneden volg je de Amerikaanse beelden, en de afschrikwekkende gevolgen voor de Vietnamese bevolking. De volslagen waanzin van deze oorlog van het grote Amerika met zijn bommenwerpers en chemische wapens tegen de Vietnamese boer met buitgemaakte materialen worden getoond, tezamen met de gevolgen voor mens en natuur. Herma, Marijke, Jelte en ik zijn flink onder de indruk, we hebben absoluut geen spijt van ons bezoek. We nemen de taxi terug, de zwarte taxi vroeg 10 euro voor de terugrit, de door Tee aanbevolen officiële taxi vroeg 1,50 euro (via de taxi meter), een goede deal. Terug in het hotel pakken we de koffer in, en vertrekken we naar de Cu Chi tunnels. Door ons bezoek aan het museum vanmorgen weten we al meer van de manier van oorlogvoeren van de Vietcong. Na een korte introductie door Tee krijgen we een zwart-wit propaganda film te zien, vermoedelijk net na de oorlog. Deze geeft uiteraard een romantisch beeld van de Vietcong in de tunnels, maar het moet een hel geweest zijn om de tunnels te graven (1 meter per dag door harde grond), onder erbarmelijke omstandigheden. De grond is hier enorm hard, waardoor veel tunnels nog in tact zijn. Er is een soort van museum omheen gebouwd waar we kunnen zien hoe uit allerlei materialen de Vietcong werd gekleed (autobanden voor schoenen), bewapend (buitgemaakte bommen werden ontmanteld en opnieuw gebruikt) en gevoed (in ondergrondse keukens, met ingenieuze systemen om de rook te verbergen). Tot slot gaan Jelte en ik door een stuk tunnel van 20m om een indruk te krijgen hoe deze mensen moesten leven, en Marijke doet ook een stukje. Het is verschrikkelijk warm in het bos, er staat geen zuchtje wind, dus moet het leven en vechten hier ook een hel zijn geweest. Na afloop rijden we door naar het treinstation waar we tijdelijk afscheid nemen van de bus. We nemen vannacht de nachttrein naar Nha Trang. Alvorens op te stappen eten we nog bij een eettentje dat volstrekt niet berekent is op deze enorme toeloop (maar het eten is wel lekker), waarna we nog een flesje wijn inslaan voor de eerste kilometers in de trein. We slapen in couchettes voor vier personen, en Ria, onze reisgenoot uit Cuba, komt bij ons zitten om als klein clubje rebellen op de vakantie te toasten. Al snel is de wijn op en gaan we slapen. De meesten van ons slapen redelijk (Marijke wat minder), maar we komen toch fris en fruitig aan om 6 uur de volgende ochtend in Nha Trang waar onze buschauffeur ons al staat op te wachten. Die heeft vast niet veel geslapen maar dat zal hij vandaag wel doen.