Vandaag maken we een rondje in de streek rondom Tomohon. We staan vroeg op om de prachtige tuin te bewonderen. Het is een prachtige tuin met veel bloemen, niveau verschillen, water stroompjes, mooi onderhouden gras. Er werken continue 12 mensen in de tuin, een plaatje voor het oog.

Voor we na het lekkere ontbijt vertrekken uit gardenia komen de dames in gesprek met dokter Leonard, de eigenaar van dit fraaie terrein. Hij spreekt goed Hollands, dat hij geleerd heeft op de Hollandse school. Hij is een gepensioneerd medisch directeur van het lokale katholieke ziekenhuis, en thans nog forensisch patholoog. De dames spreken over de misstanden die ze gezien hebben in het ziekenhuis van Rantepao, de dokter zal het doorspelen naar Makassar naar de centrale unit waar de noodzakelijke informatie kan worden doorgegeven. De dokter is uiterst amicaal naar Rico en Roy, onze chauffeur, het is echt leuk om te zien hoe men hier met elkaar omgaat. Volgens de dokter hebben we het beste team voor onze rondreis.

We rijden naar de meest spectaculaire markt die we tot hier gezien hebben. Uiteraard zien we groentes, kleding, kruiden, enzovoort, maar dan komen we op een overdekt plein waar tientallen "slagers" vlees staan te hakken in de warme buitenlucht. Er liggen her en der varkenskoppen, we zien een dode python, en ook dode zwarte honden zonder haren, boskat, vleermuis, te veel om op te noemen. Eerlijk gezegd is dit te veel van het goede voor deze saaie westerling, en we gaan dan ook snel naar de kant. Marijke, die de dode hond nog niet had gezien, gaat met Rico terug, maar wij hebben genoeg gezien. Dat mensen hier niet ziek worden van al dit vlees in de openlucht, het is een regelrecht raadsel.

We rijden naar de Lokon vulkaan in een klein natuurpark. De weg is wel bochtig, maar prima onderhouden. Bij het natuurpark lopen we over een lange trap naar boven. Het is niet eens heel ver, maar door de temperatuur en luchtvochtigheid een ware uitdaging. Eenmaal boven aangekomen hebben we een imponerend uitzicht op het binnenste van de vulkaan (die voor het laatst actief was in 1958). Er is een klein gifgroen kratermeer op de bodem. Hoewel de wanden heel stijl zijn en er geen paden naar beneden lopen, staan er toch letters op de bodem van bergbeklimmers. We lopen een klein stukje over de kraterwand, en hebben ook nog een mooi uitzicht over Tomohon.

Ons volgende bezoek is naar het huis van Rico voor een kop koffie. Rico woont heel fraai in een oorspronkelijk Minahassa huis, maar hij heeft de benedenverdieping nu ingericht als woon gedeelte, met kantoor (Rico is baas van de gidsen hier), met een soort internet café voor studenten, en een keuken. Op de eerste verdieping is een grote tweede woonruimte, waar soms door de kerkraad wordt vergaderd onder leiding van Rico's vrouw Heisje. We ontmoeten ook Isabel, de knappe dochter van Rico. De slaapruimtes liggen op de eerste verdieping, en ook de douche.

Na de lunch rijden we door naar onze laatste activiteit, een wandeling door het nationale park Tangkoko. Het is een flinke rit ernaartoe, maar onderweg worden we overvallen door de moesson. Bij aankomst is de moesson gestopt, en maken we ons op voor de wandeling. Echter, wanneer we bij de start van de wandeling uitstappen uit de bus, begint de moesson weer opnieuw, ditmaal op een uitbundige manier. We beginnen in regenpakken aan de wandeling, en zien een krekel (nu stil) en een het kleinste aapje, het spookdiertje Tarsius, verborgen in een ficusboom. De moesson wordt steeds heftiger, en we besluiten terug te gaan. We lopen door plassen en over glibberige paden door het donkere oerwoud tot we terug bij de bus zijn. We trekken onze regenkleding uit terwijl de bus door de plassen en blubber uit het oerwoud rijdt. We stoppen bij het resort van het nationale park, en nemen daar na wat zoekwerk voor koffie een lekker bakje koffie. Het is een primitief resort, we moeten naar het toilet in één van de eenvoudige huisjes. We maken ons daarna op voor de lange reis over donkere wegen en steile hellingen naar het hotel, zo'n twee uur rijden. Het is zo vochtig dat de ramen in de bus ook binnen beslaan ondanks de airco, maar Roy rijdt uiterst voorzichtig en we voelen ons volkomen veilig. Onderweg worden we steeds meliger, op een gegeven moment zit de bus met zes volwassenen vader Jacob te zingen in een meerstemmig canon. Bij het hotel nemen we afscheid van Rico, we hebben slechts drie dagen met hem opgetrokken, maar ook met hem hebben we een fantastische tijd gehad. We eten warm om 9 uur, en na het sigaartje is het bedtijd, de laatste nacht op Sulawesi.