Noordelijke Rantepao

Op de tweede dag in Rantepao gaan we naar het ten noorden gelegen deel. Hier zijn de gebruiken iets verschillend van die in het zuidelijke deel. In het zuidelijke deel is het aantal buffels dat geslacht wordt voor de goud klasse soms naar beneden bijgesteld, want dan tellen de albino buffels voor vijf gewone buffels (tijdens de ceremonie), dus bij een extra albino buffel worden geen 25 maar 21 buffels geslacht. In het noorden wordt altijd het juiste aantal geslacht tijdens de ceremonie. Voor de duidelijkheid, het vlees wordt achteraf verdeeld onder de bezoekers.
We rijden naar het plaatsje Bori. In het noordelijke deel worden geen poppen gemaakt bij de overledene, maar wordt op een ereveld een gedenksteen geplaatst, zogenaamde monolieten, die lijken op menhirs. Monolieten worden speciaal gehakt uit steen, en zijn 10x zo duur als houten poppen. Hier geldt ook, hoe groter de steen, hoe belangrijker de persoon was. Er staat geen naam of ander teken bij de stenen, deze informatie is alleen belangrijk voor de familie. Dit gebruik begon in de 17e eeuw, gelijk met het gebruik van grotten.
Bij de christenen staan de begraafplaatsen vaak in mausolea in het dorp. Een enkel mausoleum is zo duur dat je er een huis voor kunt kopen. We lopen het dorp uit en maken dan een wandeling over de rijstvelden waar we weer veel foto's schieten van de rijstvelden en de omgeving. We lopen door richting enkele rotsgraven, die met de hand worden uitgehakt uit een soort granietsteen, de kosten hiervan worden vaak uitgedrukt in buffels, hier zijn de kosten één buffel. In de granieten rotsgraven liggen vaak twee kisten. Soms wordt een graf of mausoleum van te voren gemaakt. Uiteindelijk zijn het altijd familie graven. Ook hier is een boom te vinden met baby-lijfjes, maar dat bezoeken we niet, die van gistéren was indrukwekkender. Arie wijst ons nog op een nibung palmboom, waarvan de stam gebruikt wordt voor huisjes in de rijstvelden. In goede conditie blijft dit hout wel 300 jaar goed.

We rijden door naar de berg Batutumonga, de heilige berg van de Torajas. Als bijgeloof, want men denkt dat de god dichterbij is omdat de berg hoog is. We maken nog diverse foto stops en wandelen tot slot naar boven naar ons restaurant. We zien hier in de omgeving veel grotere granietsteen liggen, die volgens Arie tijdens een eruptie van de bijgelegen vulkaan zijn afgeschoten. Het moet hier een ware hel geweest zijn, sommige van die rotsblokken zijn wel tien meter lang en vele meters hoog en dik, en bevatten vaak graven.

We arriveren in ons restaurant en komen aan de praat met twee Belgen, die al drie maanden in deze contreien bivakkeren. Ze zijn al op veel plaatsen geweest en praten honderduit over bijvoorbeeld Ambon. In België is het mogelijk om vijf maal in je werkzame leven een langer verlof te nemen, onbetaald (soms met toelage van de overheid), maar met garantie dat je baan behouden blijft, een fraai systeem. Het praten overbrugt de wat lange tijd van het wachten (is hier maar één kok?). We rijden terug naar Rantepao. Onderweg wandelen we weer door een dorpje met veel natuur, en genieten volop totdat een tropische bui een einde maakt aan de wandeling (het begint hier vaak rond een uur of vier te regenen tijdens deze periode). Sam pikt ons op en we gaan terug naar het hotel, waar we na het diner en het verslag van gisteren snel gaan slapen.