Op weg naar Sengkan

Al vroeg in de ochtend gaat de wekker, vandaag gaat de reis naar Sengkan, hotel BBC. Verrassend snel wordt vanmorgen het ontbijt geserveerd, we nemen er nog een pannenkoek bij. We laden de koffers en rijden weg via het dorp. Het heeft flink geregend vannacht, en alles ziet er fris en fruitig uit. Sam maakt er een gewoonte van om ons dagelijkse avontuur te beginnen op tussendoor wegen van mindere kwaliteit. Dat geeft ons natuurlijk de mogelijkheid om even te stoppen voor een sanitaire stop en een wandeling door het dorp.

Hier woont de Kajang bevolkingsgroep, die ook horen tot de Kasaren. Bij deze bevolkingsgroep wordt het moslim geloof gecombineerd met een geloof in draken, een symbool dat we ook zien op het huis, soms ook als slangen. Dit deel stamt nog af van het hindoeïsme en de combinatie met het moslim geloof wordt duaal geloof genoemd. Deze vorm van geloof duidt opnieuw op de stille kracht, de combinatie ervan brengt geluk en blijheid. Kokos staat hier symbool voor multifunctioneel, gezond, kinderen. Van kokos gebruik je namelijk alle onderdelen (vruchtensap, vruchtvlees waarvan kopra wordt gemaakt, de kokos schil, de bast en de boom). In deze streek wordt ook mais verbouwd, dat goedkoper is dan rijst, en uitsluitend gebruikt wordt als voedsel voor dieren. Suiker, zo legt Arie tot slot uit, staat symbool voor blijheid. Een van de inwoonsters is ook blij wanneer Kees en Jos wat zware zakken voor haar naar binnen sjouwen. Dat verwacht je toch niet van die blanken? Uiteindelijk rijden we verder terug naar de kust naar een oud graf complex. Centraal ligt een koningsgraf van honderden jaren oud, het oudste van Sulawesi. Een koning werd hier begraven met al zijn personeel, kinderen en kleinkinderen. Het ziet er oud en vervallen uit, maar wel authentiek en het is beschermd. Arie vertelt ook dat er koningen zijn geweest waarbij het personeel levend werd begraven wanneer de koning de grond inging, meer naar het westen van Sulawesi. We lunchen in Watempone, en vervolgen onze route naar Sengkan. Nee Jet, ook hier geen Bintang. Voordat we Watempone verlaten bezoeken we een door Nederlanders gebouwde moskee, niet heel speciaal voor wat betreft de uitvoering, maar wel heel soliede. De dames krijgen een sjaaltje om en gaan hier graag mee op de foto.
Langs de weg stoppen we voor een bezoekje aan een kokos-suiker stokerij, waar op primitieve manier kokos suiker wordt gewonnen uit de sap van de stengels. Die wordt verhit en blijft uren koken tot er een stroop melasse ontstaat. Hiervan wordt dan suiker gemaakt. Arie koopt een hoeveelheid want zijn vrouw bakt hier koekjes mee. Even later zien we dat het kokos vlees wordt gedroogd voor kopra. We zijn aangeland in het grote rijstgebied, waar grote zakken rijst worden vervoerd naar de opslag door paarden. We zijn al laat, dus rijden snel door naar het hotel in Sengkan waar we onze koffers afgeven. Binnen vijf minuten rijden we door voor een boottocht naar en over het Tempemeer. Dit is een goot ondiep meer waar vissen worden gevangen door vissers die in drijvende huisjes op het meer wonen. We stappen op de bootjes bij de lokale pasar (markt), en varen in twee smalle bootjes met een lawaaierige motor achterin. De bootjes hebben een zeer platte bodem want het kan heel ondiep zijn in het meer. We varen buitengewoon snel door het water door een merkwaardig waterlandschap met veel waterplanten die worden vastgehouden voor de visstand. Uiteindelijk komen we bij de primitieve drijvende huisjes aan en mogen we er een bezoeken. Het leven in zo'n drijvend huisje is zeer
primitief, met een keukentje met een steen voor het koken (ook een klein fornuisje), een primitief toilet - gat in de bodem, een heel kleine slaapkamer voor de visser en zijn vrouw, en een ruimte voor de gasten en kinderen. De boot drijft op bamboe en planken, niet overal even stevig. Het leven voor de vrouw is heel eenvoudig, overdag vis schoonmaken en koken, 's Avonds vroeg naar bed, het is om half zeven donker, er is geen elektriciteit en heel stil. Doordeweeks gaan de kinderen naar de familie voor school, in het weekend zijn ze op het drijvende huisje. Onder dreigende wolken en een mooie zonsondergang varen we terug, en arriveren in het donker op de pasar, met vooral tweede hands spullen. Bij aankomst vraagt een groepje jongetjes aan Marijke en Rina of ze 'Monkees' zijn... Voor ons reuzen is er niet veel bij, maar Rina en Marijke kopen wel een horloge van 4 euro. Na het eten drinken we een Bintang (erg lekker hoor, jet) en gaan daarna slapen, diep onder de indruk van de drijvende vissershuisjes.